Ο ξένος πράκτορας, η «ροζ» μεταμόρφωση της δεξιάς, και η πλήρης εξαγορά της δημοκρατίας

 Ο ξένος πράκτορας, η «ροζ» μεταμόρφωση της δεξιάς, και η πλήρης εξαγορά της δημοκρατίας 

Στο παραμύθι του σύγχρονου νεοφιλελευθερισμού, όπου όλα πωλούνται και τίποτα δεν αντιστέκεται, εμφανίζεται ένας ύποπτος χαρακτήρας: ένας ξένος εκατομυριούχος με αδιευκρίνιστα κεφάλαια, ασαφείς προελεύσεις και μια ικανότητα να αγοράζει όχι μόνο περιουσίες, αλλά και πολιτικές, κοινωνίες και τελικά , ολόκληρες δημοκρατίες.  

Από τη συντηρητική δεξιά στο «ροζ» θρήσκευμα του καπιταλισμου 

Η δεξιά, κάποτε γνωστή για τους συντηρητικούς της λόγους (έστω και υποκριτικούς), έχει πλέον μεταμορφωθεί σε ένα υβρίδιο ντελικάτων φρασεολογιών και ολιγαρχικών χειραψιών. Έχει γίνει «ροζ», όχι από φεμινιστική συνείδηση, αλλά από μια κυνική προσαρμογή στα αισθητικά του νεοφιλελευθερισμού. Και σε αυτό το θέατρο, ο ξένος πράκτορας-εκατομυριούχος είναι ο κύριος σκηνοθέτης.  

Ποιος χρηματοδοτεί τον «σωτήρα»;

Τα κεφάλαια του νέου αυτού «φιλελεύθερου μεσσία» είναι ένα μυστήριο που κανείς δεν τολμά να ερευνήσει. Είναι δανεικά από τράπεζες που δεν υπάρχουν; Κέρδη από σκοτεινές δραστηριότητες; Χρήματα από ξένες δυνάμεις που παίζουν παιχνίδια γεωπολιτικών συμφερόντων; Αυτά είναι ερωτήματα που η «αριστερά της καφετέριας» και η δεξιά των ολιγαρχών προτιμούν να αγνοούν.  

Η εξαγορά μιας κοινωνίας σε κατάσταση απελπισίας

Σε μια περιοχή όπου η φτώχεια και η απουσία κρατικής υποστήριξης έχουν αφήσει τον κόσμο σε απόγνωση, ο πράκτορας-εκατομυριούχος εμφανίζεται ως ο «δωρητής». Αγοράζει γη, επιχειρήσεις, ΜΜΕ, και τελικά — ψήφους. Δημιουργεί μια εικονική αφήγηση «ανάπτυξης», ενώ στην πραγματικότητα, η μόνη ανάπτυξη είναι αυτή της εξάρτησης. Οι ντόπιοι γίνονται υπήκοοι ενός νέου φεουδαρχικού συστήματος, όπου η «δημοκρατία» σημαίνει να επιλέγεις ποιος θα σε εκμεταλλευτεί.  

Η «αλεπού» από το παραθαλάσσιο χωριό: Η μεγάλη ενορχηστρώτρια

Και πίσω από όλα αυτά, υπάρχει μια αυτοαποκαλούμενη «μαίαντρος» της πολιτικής, μια «αλεπού» που παίζει και τις δύο πλευρές με την ικανότητα ενός παλιού μαφιόζου. Αυτή η μυστηριώδης φιγούρα, που κρύβεται πίσω από χάρτινες δηλώσεις και δήθεν «προοδευτικές» πολιτικές, είναι που εγγυάται ότι όλοι οι θεσμοί, όλα τα ΜΜΕ, όλοι οι «διαμαρτυρόμενοι» πολιτικοί, θα μείνουν σιωπηλοί , ή θα ανταμειφθούν.  

Η πλήρης κατάργηση της πολιτικής ως αγώνα

Αυτό που βλέπουμε δεν είναι απλώς διφθογλωσσία ή υποκρισία. Είναι η συστημική καταστροφή κάθε ιδέας αντίστασης. Η «αριστερά» έχει γίνει διακοσμητική, η δεξιά έχει γίνει ένας κλώνος των ολιγαρχών, και ο ξένος πράκτορας είναι ο νέος αφέντης. Ο λαός, εγκαταλελειμμένος από όλους, μένει με μια επιλογή: να υποκύψει ή να εξαφανιστεί.  

Τι απομένει; 

Η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Αν υπάρχει κάτι που η εξουσία υποτιμά, αυτό είναι την ικανότητα του λαού να θυμάται. Κάποια στιγμή, η απάτη θα γίνει τόσο μεγάλη που ακόμα και οι πιο αφελείς θα δουν το παιχνίδι. Το ερώτημα είναι: θα υπάρχει τότε κάποιος πραγματικός αγώνας, ή θα έχουμε όλοι γίνει ενοικιαστές σε μια γη που κάποτε μας άνηκε;  

Υ.Γ.: Η δημοκρατία χωρίς λαϊκή εγρήγορση είναι απλώς ένα ακριβό θέατρο για να ψυχαγωγούνται οι ελίτ. Και σε αυτό το θέατρο, εσείς ,είτε το θέλετε, είτε όχι,είστε τα εκτελεστικά όργανα.