«Η Κυπριακή Δημοκρατία των Ανελπιστών: Το Κράτος που Κανείς δεν Αγάπησε, αλλά Όλοι Ελπίζουν να τους "Βολέψει"

«Η Κυπριακή Δημοκρατία των Ανελπιστών: Το Κράτος που Κανείς δεν Αγάπησε, αλλά Όλοι Ελπίζουν να τους "Βολέψει"»

Εισαγωγή: Μια Δημοκρατία Γεννημένη από την Απογοήτευση

Το 1960, η Κύπρος απέκτησε ανεξαρτησία χωρίς πραγματική αγάπη—μόνο με την ελπίδα ότι ίσως, κάποτε, κάτι βελτιωθεί. Οι πολιτικοί υπέγραψαν Συντάγματα, οι δήμαρχοι ορκίστηκαν, και ο λαός... έμεινε με μια ερώτηση: «Πότε θα με βολέψουν;». Έτσι ξεκίνησε ο αιώνας της κυπριακής πολιτικής ως προσωπικής διαπραγμάτευσης: όχι ιδεολογίες, όχι όραμα, μόνο η μοναδική ερώτηση: «Ποιος θα δώσει στον Κώστα, στη Μαρία, στον γιο του ξαδέρφου, μια θέση στο δημόσιο;». 

1. Τα Κόμματα: Από Επαναστάτες σε Γραφειοκρατικές Μηχανές Βόλεματος

Τα κόμματα της Κύπρου δεν γεννήθηκαν από ιδεολογίες, αλλά από ομάδες συμφερόντων που μάθαιναν να εκμεταλλεύονται την ελπίδα. Κάποια προϋπήρχαν της ανεξαρτησίας, άλλα δημιουργήθηκαν ως "επαγγελματικές σχολές βολέματος". Η προεκλογική ατζέντα τους; Μια συλλογή από παραμύθια του Αισώπου:  

- «Θα φέρουμε διαφάνεια!» (Μέχρι να κρύψουν τα αρχεία).  

- «Θα μειώσουμε τη γραφειοκρατία!» (Μέχρι να χρειαστείς 20 υπογραφές για μια άδεια).  

- «Θα σώσουμε την οικονομία!» (Μέχρι να διορίσουν αλλους 1000 συγγενείς).  

Ο ψηφοφόρος, βέβαια, τα πιστεύει κάθε φορά. Όχι από αφέλεια, αλλά από απελπισία: «Αν δεν ψηφίσω αυτόν, θα χάσω την ευκαιρία μου». 

2. Ο Ψηφοφόρος-Παίκτης: Το Παιχνίδι της Αποτυχημένης Ελπίδας

Ο κυπριακός λαός δεν είναι αφελής—είναι εθισμένος στο "παιχνίδι του βολέματος". Ψηφίζει με ένα και μόνο κριτήριο:  

- «Αυτός μου είπε καλημέρα στο καφενείο».  

- «Αυτή είναι ξαδέρφη της κουμπάρας μου».  

- «Αυτός υποσχέθηκε ότι θα βάλει το παιδί μου στο Υπουργείο».  

Και όταν η υποσχεθείσα θέση δεν έρχεται, δεν εγείρει επανάσταση—αλλά περιμένει την επόμενη πενταετια, με την ίδια αφελή ελπίδα. Το μόνο που άλλαξε από το 1960 μέχρι το 2025 είναι το κινητό στις επαφές του πολιτικού—τώρα του στέλνει και DM η SMS.  

3. Η Ατζέντα ως Εγκληματική Υποκρισία: Γιατί να Μην Ποινικοποιηθεί; 

Ο μόνος τρόπος να καταλάβεις τι θα κάνει ένα κυπριακό κόμμα είναι να ανατρέψεις την ατζέντα του:  

- «Θα μειώσουμε τους φόρους!» → Σημαίνει «Θα αυξήσουμε τις φοροδιαφυγές».  

- «Θα ενισχύσουμε τη δικαιοσύνη!» → Σημαίνει «Θα διορίσουμε και άλλους φίλους μας».  

Προτείνω να ποινικοποιηθεί η υποκρισία: Όχι επειδή δεν εκπληρώνουν τις υποσχέσεις, αλλά επειδή τις εκπληρώνουν ανάποδα! Αν ένα κόμμα πει «Θα καταπολεμήσουμε τη διαφθορά», αλλά βγάζει νόμους που την νομιμοποιούν, αυτό είναι απάτη με πρόθεση-όχι απλή αποτυχία.  

4. Το Τελικό Παραδοξο: Η Δημοκρατία χωρίς Δημοκρατικούς

Η Κύπρος είναι ίσως η μόνη χώρα όπου:  

- Οι πολιτικοί δεν φοβούνται τον λαό (γιατί ξέρουν ότι θα ξαναψηφιστεί ο επόμενος που θα "υποσχεθεί").  

- Ο λαός δεν πιστεύει στην πολιτική (αλλά ψηφίζει από φόβο να μην χάσει το "μέρος του").  

- Τα κόμματα δεν έχουν ιδεολογία (μόνο τακτική: «Πες ό,τι θέλουν να ακούσουν»).  

Επίλογος: Υπάρχει Έξοδος;

Η Κύπρος δεν χρειάζεται επανάσταση, χρειάζεται να ξυπνήσει από τον εφιάλτη της "προσωπικής διαπραγμάτευσης". Όσο ο Κώστας ψηφίζει για το διορισμό του, και η Μαρία για τη σύνταξη της ξαδέρφης, η χώρα θα παραμένει ένας μηχανισμός βολέματος με σημαία.  

Υ.Γ.: Η πραγματική ποινικοποίηση δεν χρειάζεται νόμους—αρκεί ο λαός να θυμάται ότι η ψήφος δεν είναι παράγγελμα στο ντελίβερι της διαφθοράς, αλλά η μοναδική του δύναμη. Αλλά ποιος τολμά να το πει αυτό ;